yil yashagach, nihoyat ular ajrashishdi. Eri Vohid boshqaga uylanib, bola-chaqali bo'ldi. U esa yana yengil hayot ortidan quva boshladi. Firibgarlik bilan odamlarni aldab pul topadigan yengiloyoq ayolga aylandi-qo'ydi.

Hech kim uning ismini to'liq aytmas, Zebi deyishardi, xolos. Pochchasi ham opasini bu nopok singlisi bilan bordi-keldi qilishiga yo'l qo'ymasdi.

Umr ham birpasda o'tdi-yu ketdi. Onasi dunyodan o'tgach, ota uyiga kelib yashayapti. Mana hozir boshi yostiqqa tegib, kasalmand bo'lib qoldi. “Agar farzandim tirik bo'lganida, bu kunlarni ko'rmasdim. Bir piyola choy damlab beradigan kishing bo'lmasa qiyin ekan. O'shanda bolajonimni tiriklay ko'mganimdan ko'ra boshqa birovga farzandlikka bersam bo'lardi-ku. Nega uning taqdirini bunday hal qildim? Nima haqqim bor edi?” Miyasiga quyilgan ketma-ket savollar unga tinchlik bermasdi. Yoshlikda qilgan jinoyatining dahshatini Zebi xola endi ich-ichidan his etar, yolg'iz Yaratgan guvoh bo'lgan o'sha mash'um tundagi qabihligi jazosini
har soatda, har lahzada tortar edi. “Hech kim bilmadi, lekin Olloh ko'rib turdi, jazoyimniyam berdi. Bir umr tirnoqqa zor bo'ldim”, deya vijdon azobidan qiynalardi u.

…Bu orada qo'shni xonadon egalari to'yni o'tkazib qaytishdi. Tun yarim bo'lsa-da, hovlidan taralayotgan xursandchilik shovqini qon bosimi oshgan Zebi xolaning qulog'iga arang eshitilardi. Ko'zi bir oz ilingandek bo'ldimi, tushida begunoh go'dagi kulib turibdi. Birdan bolaning ko'zlari qonga to'ldi-yu, jajji qo'lchalari bilan onasining bo'g'ziga chang soldi…

Erta tongdan kelinchakni salomga tayyorlayotgan to'ychilar bir yildan buyon to'shakda yotgan yetmish yoshli Zebi xolaning tongga yaqin jon taslim qilganini bilishmasdi ham.