кўрсатмасам, оилам бузилиб кетиши тайин эди. Аммо бунга ўзимни мажбурлай олмадим. Шунда хаёлан эримнинг ўрнига акасини қўйдим. Уни хаёлимда тасаввур қилиб яшай бошладим. Ахир улар ҳаётда шундай қилишди-ку!

Бироз тинчиб яшадим. Баъзан менга ишонаётганларини кўриб ҳайратланардим. Қандай даҳшатли саҳна. Бу орада икки фарзандли бўлдим. Ўзимдан жирканган пайтларим ҳам бўлди. Аммо нега? Нега ўзимдан нафратланай, пок ишқим учунми, ё алдашга, ўзгаларнинг тинчини ўйлаб тамом бўлаётганимгами? Шу ўйлар бироз бўлса-да, таскин берарди.

Қайнакам ва овсиним уй олиб, кўчиб кетишди. Энди шундай азоблана бошладим, асти қўяверинг. Аҳён-аҳёнда яшириб доим олиб юрадиган суратига тикиладиган бўлдим.

Ҳозиргача шундай. У кўзимга бошқача кўринади. Шунча ўтган йиллар уни қалбимдан олиб кетолмади. Ўттиз беш йил олов ичида яшадим. Ўттиз беш йил адойи тамом бўлдим. Бироқ ҳеч кимга чурқ этмадим, номус қилдим. Гоҳ ўзимни, гоҳ уларни айбладим. Бироқ бу ҳеч нарсани ўзгартирмади. Қисмат мени роль ижро этишга мажбур
мажбур қилди. Ўлмадим. Аммо… Ҳар куни юзлаб сочим оқараётганини, битта томирим чарс узилаётганини ҳис этдим.

Пинҳон қилган гуноҳларимни Худо кечирадими? Билмайман… Аммо шуниси аниқ, буларни ўз истакларим билан қилмадим.