o`qiy
boshladim. Shunda uzoqdan
otamning ismimni aytib
chaqirganini eshitdim.
Olaparning men tomonga
o`qday uchib kelayotganiga
ko`zim tushdi.
Halloslab etib kelgan ukam bilan
otam xavotirlanib, meni
so`roqqa tuta boshlashdi.
— Nimaga bu tomonga ketib
qolding? Shuncha chaqirsak ham
to`xtamading? Nega yarim
kechasi uydan chiqding...
shunday yomg`irda?
— Bug`doyni suvini xabar
olgani chiquvdim.
— Bug`doyzorimiz boshqa
tomonda-ku, sen kanalning
boshlanish joyiga kelgansan,
nima qilmoqchiyding bu erda?
Yaxshiyam Olapar borib bizni
uyg`otdi, bo`lmasa bir falokatga
yo`liqishing aniq edi. Xudo bir
asradi, - dedi otam xavotir bilan.
Birgalashib uyga qaytdik. Olapar
ham indamay ortimizdan
ergashdi, u tinchib qolgandi. Itlar
inson ko`ziga ko`rinmaydigan
narsalarni ko`ra oladi,
deyishgani rost ekan-da.
Ertasiga kechasi ko`rgan
narsalarimni uydagilarga
aytmoqchi bo`ldim. Lekin
ishonmasliklarini bilib, indamay
qo`ya qoldim. O`shanda itimiz
tufayli bir falokatdan omon
qolgan bo`lsam ajabmas, yana
kim biladi deysiz...
Mohitobon yozib oldi.